Badania słuchu stacjonarne

Tympanometria Szerokopasmowa (WBT) jest stosunkowo nową metodą oceny ucha środkowego. W przeciwieństwie do klasycznej audiometrii impedancyjnej (AI) zamiast tonu próbnego o częstotliwości 226 Hz, (a w przypadku niemowląt 1000 Hz) w WBT stosuje się trzask szerokopasmowy obejmujący częstotliwości w zakresie 226–8000 Hz. Umożliwia to ocenę: absorbcji dźwięku przez ucho środkowe, uśrednionego tympanogramu szerokopasmowego oraz tympanogramu dla kilku częstotliwości osobno, a w szczególności na częstotliwości rezonansowej ucha środkowego. Te dodatkowe możliwości pomiarów sprawiają, że WBT może być badaniem znacznie czulszym i bardziej specyficznym w diagnostyce schorzeń wpływających na komponentę przewodzeniową niedosłuchu. Patologie ucha środkowego o udokumentowanym wpływie na powyższe parametry to: ujemne ciśnienie w jamie bębenkowej, wysięk w jamie bębenkowej, otoskleroza, przerwanie ciągłości łańcucha kosteczek słuchowych, perforacja błony bębenkowej, przetoka na kanale półkolistym górnym, pomocniczo w badaniach przesiewowych słuchu u noworodków, gdzie nawet niewielkie nieprawidłowości ucha środkowego mogą zaburzać rejestrację otoemisji akustycznych. Zastosowanie WBT pozwala – bardziej precyzyjnie niż klasyczna audiometria impedancyjna – określić niewielkie nieprawidłowości w jamie bębenkowej. Pomiary absorbcji mogą być wykonywane bez zmian ciśnienia w przewodzie słuchowym zewnętrznym, co stwarza możliwości oceny stanu ucha środkowego nawet krótko po operacjach otologicznych. 

Tympanometria (Audiometria Impedancyjna) (AI) to obiektywne badanie słuchu służące do oceny stanu ucha środkowego, w tym oceny funkcjonowania błony bębenkowej, kosteczek słuchowych, ciśnienia w uchu środkowym. Dodatkowo stanowi jedną z dwóch części badania słuchu zwanego audiometrią impedancyjną. Wykorzystywana jest również do przeprowadzenia testu drożności trąbek słuchowych.

Pozwala zdiagnozować:
– wysiękowe zapalenie ucha środkowego,
– obecność płynu w jamie bębenkowej i związany z tym niedosłuch przewodzeniowy,
– zaburzenia drożności trąbki słuchowej,
– niedosłuch odbiorczy,
– otosklerozę,
– rozszczepienie kosteczek słuchowych,
– porażenie nerwu twarzowego,
– przerost migdałka,

Odruch strzemiączkowy ipsi/contra, wykonywany jest najczęściej wraz z tympanometrią.

Celem badania jest sprawdzenie czy odruch występuje, oraz wyznaczenie progu odruchu, czyli najniższego natężenia bodźca, który go wywoła. Próg odruchów z mięśnia strzemiączkowego jest jednym z kilku kroków do określenia dynamiki słyszenia. Badanie odruchu z mięśnia strzemiączkowego w zestawieniu z audiogramem dostarcza informacji nie tylko o uchu środkowym, ale również o stanie ślimaka, nerwu słuchowego i twarzowego. Wykorzystywane jest również do różnicowania niedosłuchu odbiorczego pochodzenia pozaślimakowego lub ślimakowego. 

Otoemisje akustyczne (OAE) to nieinwazyjne, obiektywne i łatwe badanie służące do oceny czynności ślimaka.

Wskazania do badania:
– ocena stanu ucha wewnętrznego,
– badanie przesiewowe słuchu u niemowląt,
– topodiagnostyka uszkodzeń słuchu,
– monitorowanie zmian słuchu po zastosowaniu leków ototoksycznych,
– wykrywanie głuchoty czynnościowej,
– diagnostyka szumów usznych.

Audiometria tonalna (PTA): Badanie słuchu wymagające współpracy pacjenta, pozwalające określić rodzaj i głębokość upośledzenia słuchu, określa stopień ubytku słuchu w domenie częstotliwości dźwięku oraz, czy mamy niedosłuch odbiorczy 

Audiometria słowna: Badania nazywane również audiometrią mowy jest badaniem uzupełniającym audiometrii tonalnej. Służy do oceny progu zrozumienia mowy słyszanej. Test ten pomaga ocenić socjalną wydolność słuchu, a więc zdolność do komunikacji w życiu codziennym. Celem badania jest ustalenie krzywej dyskryminacji, tj. krzywej rozumienia mowy dla poszczególnych poziomów natężeń dźwięków mowy. Pozwala na ocenę korzyści ze stosowania aparatów słuchowych. 

ABR: Auditory Brainstem Response, badanie, które polega na rejestrowaniu czynności bioelektrycznej powstającej w wyższych piętrach drogi słuchowej (w pniu mózgu), w odpowiedzi na bodźce słuchowe podawane do ucha. Słuchowe potencjały wywołane pnia mózgu to najpopularniejsze, nieinwazyjne badanie słuchu, zaliczane do grupy badań obiektywnych. Badanie wykonuje się w celu określenia progu słyszenia pacjenta – stopień ubytku słuchu oraz miejsca wystąpienia niedosłuchu, rodzaj niedosłuchu, np. odbiorczy, przewodzeniowy, mieszany. Pozwala na estymację audiogramu i nie wymaga aktywnej współpracy pacjenta, to badanie słuchu, które można wykonywać u wszystkich pacjentów, bez względu na wiek.

Badanie wykonujemy:
– kiedy podejrzewany jest niedosłuch,
– u noworodków i niemowląt w celu diagnostycznym,
– u dzieci małych, niewspółpracujących (do 4-5 roku życia) w celu wykluczenia lub potwierdzenia wady słuchu,
– u dzieci, które nie wykształciły mowy do 3 roku życia lub później (dzieci w terapii neurologopedycznej,
– po podaniu leków ototoksycznych (np. gentamycyna, streptomycyna),
– u dzieci i osób niewspółpracujących przy tradycyjnych badaniach audiometrycznych (np. dzieci z niepełnosprawnością, dzieci ze stwierdzonym autyzmem, niepełnosprawnością intelektualną),
– w przypadku podejrzenia guza nerwu słuchowego,
– w przypadku podejrzenia symulacji głuchoty lub niedosłuchu

ABR Latencje: Latencja to czas, który upływa od momentu zaistnienia bodźca dźwiękowego aż do chwili ukazania się odpowiedniej fali na wykresie. Wyznaczenie latencji jest niezwykle ważne dla całościowej oceny stanu zdrowia drogi słuchowej i nerwu słuchowego. Wyniki badania ABR latencje informują bowiem o czasie reakcji kolejnych elementów narządu słuchu na poszczególne bodźce.