Badanie na Pasożyty Jelitowe Komplex – Test na pasożyty

Szparkosz okrężnicy (Balantidium coli) – największy pasożyt pierwotniaczy człowieka, wywołujący balantidiozę. Występuje głównie w jelicie grubym, gdzie powoduje owrzodzenia, biegunki, bóle brzucha i osłabienie. Do zakażenia dochodzi drogą pokarmową poprzez spożycie wody lub żywności skażonej cystami pasożyta, najczęściej od świń – głównego rezerwuaru. Diagnostyka opiera się na badaniu kału, a leczenie obejmuje stosowanie leków przeciwpasożytniczych. Profilaktyka polega na przestrzeganiu higieny, unikaniu kontaktu z odchodami zwierząt i piciu czystej wody. Więcej na temat pasożyta Balantidium coli TUTAJ 

Blastocystis sp. to pierwotniak bytujący w jelicie człowieka, odpowiedzialny za chorobę zwaną blastocytozą. U wielu osób przebiega bezobjawowo, jednak może prowadzić do problemów trawiennych, takich jak biegunki, bóle brzucha, wzdęcia czy nudności. Zakażenie następuje drogą pokarmową – poprzez spożycie wody lub żywności skażonej cystami pasożyta. Diagnostyka opiera się na badaniu kału, a leczenie polega na stosowaniu odpowiednich leków przeciwpasożytniczych. Najważniejszą metodą profilaktyki jest przestrzeganie zasad higieny, mycie rąk oraz picie czystej wody. Więcej na temat pasożyta Blastocystis sp TUTAJ 

Kryptosporydium (Cryptosporidium sp.) to pierwotniak pasożytujący w jelicie człowieka i zwierząt, odpowiedzialny za chorobę zwaną kryptosporydiozą. Zakażenie objawia się przede wszystkim wodnistą biegunką, bólami brzucha, nudnościami, utratą apetytu i odwodnieniem, które szczególnie groźne jest u dzieci oraz osób z obniżoną odpornością. Do zarażenia dochodzi najczęściej poprzez wypicie wody skażonej oocystami pasożyta lub spożycie zanieczyszczonej żywności. Chorobę diagnozuje się na podstawie badania kału, a leczenie koncentruje się na nawodnieniu organizmu oraz stosowaniu odpowiednich preparatów farmakologicznych. Profilaktyka obejmuje przestrzeganie zasad higieny, picie czystej wody oraz dokładne mycie owoców i warzyw. Więcej na temat pasożyta Cryptosporidium sp TUTAJ 

Cyclospora cayetanensis jest pierwotniakiem z rzędu Coccidia, wywołującym cyklosporozę. Do transmisji dochodzi drogą fekalno-oralną poprzez spożycie sporulowanych oocyst obecnych w skażonej wodzie lub żywności. Okres inkubacji wynosi zwykle 1–2 tygodnie. Klinicznie choroba manifestuje się przewlekającą lub nawracającą biegunką, bólami brzucha, utratą apetytu i masy ciała. Diagnostyka opiera się na wykryciu oocyst w kale. Leczeniem z wyboru jest trimetoprim-sulfametoksazol. Więcej na temat pasożyta Cyclospora cayetanensis TUTAJ 

Cystoisospora belli (dawniej Isospora belli) to pierwotniak z rzędu Coccidia, wywołujący izosporozę jelitową. Transmisja zachodzi drogą fekalno-oralną poprzez spożycie sporulowanych oocyst. Okres inkubacji wynosi zwykle 1–2 tygodnie. Zakażenie prowadzi do wodnistych biegunek, utraty masy ciała, zaburzeń elektrolitowych i niedożywienia, szczególnie u pacjentów z immunosupresją (np. HIV/AIDS). Rozpoznanie opiera się na badaniu kału . Leczeniem z wyboru jest trimetoprim-sulfametoksazol. Więcej na temat pasożyta Cystoisospora belli TUTAJ

Dientamoeba fragilis jest pierwotniakiem pasożytującym w jelicie grubym człowieka. Transmisja prawdopodobnie zachodzi drogą fekalno-oralną, możliwe jest także przenoszenie w jajach Enterobius vermicularis. Infekcja może przebiegać bezobjawowo lub powodować przewlekłe objawy jelitowe: biegunkę, bóle brzucha, nudności, wzdęcia oraz utratę masy ciała. Diagnostyka opiera się na mikroskopowym badaniu świeżych próbek kału lub metodach molekularnych (PCR). Leczenie obejmuje m.in. , jodochinol lub paromomycynę. Więcej na temat pasożyta Dientamoeba fragilis TUTAJ

Endolimax nana to pierwotniak zasiedlający jelito grube człowieka, uznawany w większości przypadków za organizm niepatogenny. Obecność tego pasożyta wskazuje na transmisję drogą fekalno-oralną, najczęściej poprzez spożycie wody lub żywności skażonej cystami. Choć zwykle nie powoduje objawów klinicznych, u niektórych pacjentów może wiązać się z łagodnymi zaburzeniami jelitowymi, takimi jak biegunka czy bóle brzucha. Rozpoznanie opiera się na badaniach kału wykonywanych pod mikroskopem. Standardowo leczenie nie jest wymagane, a interwencję farmakologiczną rozważa się jedynie w przypadkach objawowych. Więcej na temat pasożyta Endolimax nana TUTAJ 

Pełzak okrężnicy (Entamoeba coli) jest amebą zasiedlającą jelito grube człowieka, niewykazującą właściwości chorobotwórczych. Choć nie powoduje uszkodzeń tkanek ani objawów klinicznych, wykrycie jego cyst w badaniach kału traktowane jest jako marker niedostatecznej higieny i narażenia na infekcje jelitowe. Cykl życiowy pasożyta przebiega w świetle jelita, a diagnostyka opiera się na badaniu mikroskopowym próbek kału. Więcej na temat pasożyta Entamoeba coli TUTAJ

Mała rasa pełzaka czerwonki (Entamoeba hartmanni) jest amebą komensalną człowieka, niepowodującą zmian chorobowych. Często bywa mylona z patogenną Entamoeba histolytica, dlatego właściwa diagnostyka mikroskopowa ma znaczenie różnicowe. Obecność pasożyta wskazuje na zanieczyszczenie fekalne i wymaga oceny epidemiologicznej. Więcej na temat pasożyta Entamoeba hartmanni TUTAJ.

Pełzaki czerwonki (Entamoeba histolytica/Entamoeba dispar) są amebami jelitowymi człowieka, trudnymi do odróżnienia mikroskopowo. E. histolytica może powodować ciężkie zakażenia jelitowe i powikłania pozajelitowe (np. ropnie wątroby), natomiast E. dispar jest komensalem niewykazującym patogenności. Diagnostyka różnicowa wymaga metod molekularnych lub immunologicznych. Więcej na temat pasożyta Entamoeba histolytica/Entamoeba dispar TUTAJ. 

Entamoeba polecki to pierwotniak jelitowy człowieka oraz niektórych zwierząt (głównie świń i małp), uważany za pasożyta o ograniczonej patogenności. Zakażenie następuje drogą fekalno-oralną poprzez spożycie cyst obecnych w skażonej wodzie lub żywności. Więcej na temat pasożyta Entamoeba polecki TUTAJ. 

Giardia intestinalis (syn. Giardia lamblia, Giardia duodenalis) to pierwotniak pasożytujący w jelicie cienkim człowieka. Powoduje giardiozę, jedną z najczęstszych chorób pasożytniczych przewodu pokarmowego na świecie. Zakażenie następuje drogą fekalno-oralną poprzez spożycie cyst obecnych w skażonej wodzie, żywności lub w wyniku bezpośredniego kontaktu. Objawy obejmują przewlekłe biegunki tłuszczowe, bóle brzucha, wzdęcia, utratę masy ciała i zaburzenia wchłaniania. Diagnostyka opiera się na badaniu kału (mikroskopia, testy immunologiczne, PCR). Leczeniem z wyboru jest tynidazol. Więcej na temat pasożyta Giardia intestinalis TUTAJ. 

Lodamoeba (Lodamoeba bütschlii) jest amebą komensalną człowieka, która nie wykazuje właściwości chorobotwórczych. Zakażenie pasożytem szerzy się drogą fekalno-oralną, a jego cysty najczęściej wykrywane są przypadkowo w badaniu mikroskopowym próbek kału. Chociaż Iodamoeba bütschlii nie powoduje objawów klinicznych, jej obecność traktowana jest jako marker niskiego poziomu higieny i ekspozycji na inne patogeny jelitowe. Więcej na temat pasożyta Iodamoeba bütschlii TUTAJ.

Ogoniastek jelitowy (Retortamonas intestinalis) jest pierwotniakiem bytującym w jelicie cienkim człowieka, najczęściej wykrywanym przypadkowo podczas badań kału. Nie wywołuje objawów klinicznych ani uszkodzeń tkanek, ale jego obecność świadczy o kontakcie z materiałem fekalnym i niskim poziomie higieny. Więcej na temat pasożyta Retortamonas intestinalis TUTAJ.

Sarkocystoza wywoływana przez Sarcocystis hominis jest zoonozą, w której człowiek pełni rolę żywiciela ostatecznego. Do infekcji dochodzi po spożyciu cyst tkankowych obecnych w mięsie wołowym. Choroba objawia się ostrymi dolegliwościami jelitowymi, zwykle samoograniczającymi się w ciągu kilku dni. Więcej na temat pasożyta Sarcocystis hominis TUTAJ.